Hoe de schulden begonnen

Hoe kwam het zover?

Dat is natuurlijk de vraag waar velen mee worstelen. Hoe zijn mijn schulden zo ver gekomen dat ik het niet meer kon trekken?
Laat ik beginnen met mijn eigen verhaal:

Jaren geleden was ik een gelukkige meid. Ik werkte om mijn hobby, mijn drie paarden, te kunnen betalen. Dit al vanaf mijn veertiende met krantenwijken en bijbaantjes. Later werden dit vaste banen, meestal in de schoonmaak.
Op mijn 19e had ik dé baan gevonden! Ik werkte voor een Friesche stal en had mijn paarden daar ook gestald staan. Naast die uren ging ik in de ochtend en avond nog schoonmaken waardoor ik een aardig inkomen had.
Op mijn 20e leerde ik mijn huidige man kennen. We hielden beide van paarden en waren dan ook altijd, in onze vrije tijd, bij deze dieren te vinden.

Na ongeveer een jaar, beide inkomen, werd onze eerste zoon geboren. We waren dolgelukkig en kregen toen ook eindelijk een woning toegewezen door de woningbouw. Ik had ondertussen thuiswerk gevonden en had een normaal full time inkomen. Mijn man daarintegen begon problemen te krijgen en voelde zich nergens meer thuis. Hij zwenkte wat van baan naar baan tot er op een gegeven moment niets meer binnenkwam van hem. Daar begonnen eigenlijk onze problemen. Financieel... de eerste, drastische oplossing was mijn paarden te verkopen. Zo hielden we toch ruim 500 euro in de maand over. Nu nog heb ik er spijt en veel verdriet van ook al is het al zo een tijd geleden.

Op een gegeven moment kreeg ik zwaar hoge telefoonrekeningen binnen. Het bleek om zogenaamde service nummers te gaan en omdat ik zeker wist dat ik deze niet belde, informeerde ik bij mijn man. Hij ontkende en goedgelovig als ik was belde ik het telecombedrijf en heb ze uitgescholden voor alles wat vies was. Ik had mijn internet en telefoon nodig voor mijn inkomsten, dus kon het niet laten afsluiten. 2000 euro..dit was de eerste rekening.

De maand erop opnieuw een hoge rekening. Mijn alarmbelletje rinkelde wel, maar toch vertrouwde ik erop dat het goed zou komen. Ik droeg oogkleppen en betaalde opnieuw de rekening aan het telecombedrijf. Mijn spaarcenten waren nu compleet opgebruikt en we leefden nog maar van 1300 euro die ik verdienden.

In die tijd liep het steeds moeilijker tussen ons. Tot mijn man vertelde dat hij een probleem had. Hij zou er alles aan doen om er vanaf te komen en ik geloofde hem. Het ging ook goed en we werden na 2 jaar zwanger van onze dochter.

Helaas viel hij terug en de rekeningen stroomden binnen. Omdat ik geen spaargeld meer had en het niet alleen kon trekken vlogen de kwade woorden door het huis. Ik begreep hem niet en zag niet in dat hij verslaafd was, ik voelde me juist belazerd en bedrogen en mijn zelfvertrouwen ging stuk. Toen mijn man dit merkte dacht hij dat hij de juiste keus maakte...diep in de nacht vertrok hij en was voor 8 maanden spoorloos. Mij zwanger, met een zoon van 2 en de schulden alleen achterlatend.

Al snel liep het helemaal fout. Ik probeerde er alles aan te doen mijn rekeningen betaald te houden, mijn emoties in bedwang te houden en er niet aan onderdoor te gaan. Jammer genoeg trok ik het niet. Ik had verdriet, was angstig en kon bij geen enkele instantie terecht. Mijn zoon durfde niet meer te gaan slapen, bang dat ook ik zou vertrekken. Na 4 maanden boden mijn ouders aan bij hen te komen logeren. Ik was hoogzwanger en op die manier kon ik wat rust nemen tussendoor. Daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor.

Omdat de schuldeisers begonnen op te stapelen dacht ik er slim aan te doen met hen een regeling te treffen. Dit betaalde ik en dan bleef er net genoeg over om te eten. De huur kon ik maar in delen betalen en na 2 maanden kreeg ik dan ook een uithuis zettings bevel. Dit was de grootste nachtmerrie....dacht ik.

Voordat ik beviel van onze dochter heb ik bij mijn ouders de laatste maanden keihard gewerkt en toch alle schulden kunnen oplossen. Let wel, dit was in Nederland, waar een regeling ook een regeling is en je het ook daadwerkelijk afbetaald!

Mijn dochter was 1 jaar toen mijn man en ik weer samen kwamen. Ik was dolgelukkig, ik had hem ondanks alle ellende vreselijk gemist. Je moet weten dat hij een geweldige lieverd is, met de hart op de juiste plek en ondanks alles een super vader! We besloten het opnieuw te proberen en we verhuisde samen naar Belgie, waar hij oorspronkelijk vandaan komt.

Het eerste jaar verliep geweldig. Natuurlijk was ik nog wel eens bang dat het mis zou gaan, maar het sleet en ik voelde me intens gelukkig toen we besloten om te gaan trouwen. Alle voorbereidingen werden gedaan. Hij had werk, ik werkte nog steeds thuis en we waren (onverwacht) zwanger van onze derde zoon. Je zou denken...ideaal toch?

Niets was minder waar, weer begonnen de telefoonrekeningen op te stapelen en weer maakte ik de fout om eerst die rekeningen te betalen en dan aan de rest te denken. Ik wilde tenslotte niet afhankelijk zijn plus ik wilde kostte wat kost thuis blijven voor de kinderen. Ik had dus weer mijn internet en telefoon nodig! De schulden liepen aardig op en toen kwamen de deurwaarders.

Stom genoeg was ik opgelucht. Ik dacht, dat ze net als in Nederland, een eerlijke betalingsregeling zouden accepteren. Natuurlijk stemde ze in. (de klootzakken) Ik betaalde dus op een gegeven moment 500 euro in de maand af voor een totaal schuld van 11000 euro. Niet zo een slechte regeling zou je denken.....maar helaas is de schuld nu nog vele malen hoger ondanks mijn 2 jaar maandelijkse betalen en geen nieuwe schulden maken. Achteraf blijkt namelijk dat ik enkel en alleen de rentes heb afgelost en nooit, maar dan ook nooit, iets is verekend met de eigenlijke schuldbedragen. Wat dat betreft is het hier in Belgie dus bijna onmogelijk om zelf je schulden te vereffenen vanaf het moment dat er deurwaarders mee zijn gemoeid.

Geloof me, ik weet wat het is ze 2 keer in de week aan de deur te hebben staan. Te weten dat al je spullen in beslag zijn genomen. We hebben zelfs ooit geld geleend om schulden af te lossen en sliepen op de bank omdat we niet zeker wisten of het op tijd verwerkt was. (zodat ze niets zouden meenemen)

Mijn man heeft therapie aangevraagd voor zijn seksverslaving en ondanks dat het voor ons beide een zeer moeizame weg was, is hij er toch doorheen. Ikzelf heb de diagnose Borderline gekregen. Voor hem zal de verleiding altijd blijven bestaan, maar hij weet ermee om te gaan en langzaam begint het ook bij mij te slijten. Ik heb besloten door te gaan en we zullen dus samen alles moeten oplossen. En dat doet we graag!

Ik vind het vreselijk dat er hier in Belgie zo met schuldenaren, want dat zijn we, wordt omgegaan en er zo weinig duidelijkheid is. De wet is ook zo doorzichtig als iets! Daarom hebben wij gekozen voor de Collectieve Schuldbemiddelling, maar ook daar worden we tot op heden niet veel wijzer van. Ja we hebben ons leefloon en betalen zelf gas, electriciteit en water. Maar hoe en wat en voor hoe lang? Dat hoop ik nog te ontdekken en met jullie te kunnen gaan delen.