Opnieuw Herroepingszaak collectieve schuldenregeling

Zo nog eventjes en opnieuw mogen we ons woordje komen doen. Ik ben echt telleurgesteld in de Belgische wetgeving. Ja, mensen die niet in de collectieve schuldenregeling zitten en er wel het een en ander over gelezen hebben zeggen: "dat kan toch niet, max zeven jaar zeggen ze, hoe zonder geld zetten? Ga naar het OCMW, enz"

Wij, allen die deze situatie meemaken, weten beter. Je wordt aan het lijntje gehouden. Stil gehouden en hebt het gevoel alsof anderen de macht over je hebben. En eigenlijk hebben ze dat ook! Geen leefgeld betekent geen brood op de plank, geen vervoer meer naar werk, geen rekeningen kunnen betalen en ga zo maar door. Nieuwe schulden maken betekent eruit vliegen, het zelf mogen gaan oplossen, niet eten betekent ziekte en ellende, geen vervoer naar werk betekent werkweigering en ontslag. En jah, opnieuw is er hier een ontslag gevallen van mijn man. Hij is helemaal ingestort!

Toch, we zijn maar weer naar het OCMW gegaan. Deze was heel meelevend eindelijk maar kreeg ook opnieuw geen gehoor van de schuldbemiddelaar. Probleem want een dringend leefloon kan dan niet gegeven worden. Wel dagelijks een broodpaket waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt en waar al meer luxe inzit dan dat we gewend zijn...jaja zelfs cote dore chocolade!
Een uitkering rondkrijgen via de RVA is een ramp! Zes weken wachten we al en steeds moet er weer een nieuw formuliertje ingevuld worden. Het OCMW is perplex! En de rekeningen stapelen zich op...we hebben een nieuwe deurwaarder wat eigenlijk einde schuldenregeling zou gaan betekenen...helaas.

Ja er is geld op de rubriekrekening, ja normaal moet eerst de mens en het gezin en dan de schuldeisers van geld worden voorzien maar helaas zegt de praktijk iets anders. Het geld blijft bij de bemiddelaar om haar schuldeisers te beschermen. Dat is macht....en wij kijken machteloos toe hoe ons leven compleet naar de vaantjes gaat. Financieel dan want gelukkig hebben we ook mensen om ons heen die ons steunen en die keihard vechten om ons te helpen. Zij ZIEN dit gebeuren en kunnen niets! OCMW, Huisarts, vertrouwenspersoon, ouders en een klein groepje vrienden. NIETS kunnen ze! En dat doet mij nog het meest pijn. De hulp die geboden wordt en geen enkele verandering die eruit voortvloeit.

Ik ben benieuwd wat de herroeping nu weer voor een uitslag gaat geven. Er wordt gevochten, mogelijkheden gezocht. Het idee was man via OCMW, leefgeld en dat via art.60 aan de slag werken! Maar de bemiddelaar houdt dit (bewust of onbewust) tegen terwijl dit een mega oplossing zou zijn op dit moment. We zouden dus niet van de staat gaan leven en dat willen we ook helemaal niet. Er zou gewerkt worden met de bescherming van art.60 achter de hand en de begeleiding van het OCMW.

Maar helaas...men ziet dit niet of wilt dit niet zien....